Ziek, ziek, ziek. De perfecte manier om de voorbije weken te omschrijven. Na een goede start ging het snel bergaf, pijn, maaglast en een energiepeil dat continu op nul stond....
Aangezien ik vorige week men blog niet verder geschreven kreeg, heb ik toch de leukste (en minder leuke) dingen tussendoor vastgelegd. Of het vlot verliep? Niet echt, veel leesplezier!
Dinsdag goede start, vol energie en klaar om me helemaal te geven. Ik hou me plechtig aan al men vooropgestelde afspraken. Hoewel ik de pralines in de frigo mijn naam al de ganse dag hoor roepen ben ik er braafjes afgebleven ma het doet verdomme pijn ze! Op de revalidatie kreeg ik nieuwe oefeningen, net iets zwaarder als de voorbije weken en ik geef me het volgende 1,5uur volledig, het gaat goed! Ik sluit mijn dag dan ook trots af, dit deed ik dus!
Woensdag. Bah bah bah, al slecht opgestaan, misselijk en vreselijke nekpijn. Mijn hoofd lijkt te ontploffen en energiepeil staat wederom op 0... Ik sta op, douche me en ga naar beneden. Hoewel ik heel veel zin heb in een 'boke met Nutella' pak ik toch mijn yoghurt met banaan en kiwi. Men vitaminen en koffie sla ik over, die ga ik waarschijnlijk niet kunnen binnen houden (knoop in de maag). Ik kleed me aan maar heb er eigenlijk allemaal geen zin in. Ik overtuig mezelf toch om vooruit te gaan en de kids van school te halen...
Mijn hartje vult zich al snel als ik mijn babies na 3 dagen terug zie! Maar de moment dat ze me vastnemen hun armpjes rond me knellen en zeggen dat ze me zoooo misten breekt me... Zo halftijdse mama zijn, het zal nooit wennen. Na een leuke namiddag spelen, kleuren en knuffelen gaan ze dan terug naar de papa... Ik eet die schreeuwende praline op, kruip in de zetel en ik slaap.... Energiepeil 0 emotioneel 100...
Donderdag. Er vroeg uit vandaag, even wat ME-time en ik ga men nageltjes laten doen!
Jammer van die helse nacht lees: niks geslapen dus... Al snel voel ik dat ik met dezelfde hoofdpijn opsta en dat men maag nog steeds ondersteboven staat, maar goed dat ik vanmiddag naar de huisarts kan.
Eens daar leg ik uit wat er gaande is en een aantal onderzoeken en een bloedname later denkt ze dat de maaglast nog steeds van de onwennig komt of dat ik een maagontsteking heb. Wat medicatie uithalen, even stoppen met de koffie (😩) en men vitaminen (inclusief mijn magnesium!) en we wachten af wat de rest van de week zal doen!
Al die tijd let ik braafjes op wat ik eet, al maakt het niet veel uit want iets later komt het weer terug van waar het vandaan kwam.
In de revalidatie heb ik helemaal geen zin, maar goed het is verplicht dus we zien wel hoe dat gaat. Eens daar aangekomen verwittig ik vooraf al dat ik niet weet of ik alle oefeningen kan uitdoen, ik ben het eigenlijk nu al aan het opgeven... Maar ik deed het toch, allemaal 1 voor 1!
-> De gastroscopie bevestigde trouwens de maagontsteking, de ontwenning is ondertussen door! (Klein, voorzichtig vreugdesprongetje...)
Vrijdag sta ik op zoals ik gaan slapen ben... Doodziek en met een maag die 100kg weegt.... Ik kruip uit bed, kleed me aan en geef een training... Na deze training begin ik non-stop te braken en ik denk dat de rest van de dag nu bepaald is. Platliggen in de zetel en hopen dat we ons snel beter voelen...
De rest van de week verloopt niet veel beter, zin om te schrijven of te bloggen is er niet, alles wat ik eet komt er terug uit, de kids zijn er en ik voel me levensloos... Alle energie die ik over heb gebruik ik om mijn aapjes toch nog een efficiënte, leuke dag te bezorgen. 's Avonds crash ik en 21u men bed in gaan is geen rariteit... Maar al die tijd ben ik wel trots op mezelf want hetgeen ik eet is over nagedacht en gezond, ik probeer me niet te laten gaan!
Ik heb de ene pijnopstoot na de andere, ik hou het amper dus ipv naar revalidatie te gaan op dinsdag om te trainen ga ik gewoon langs en hoop mijn behandelende arts te kunnen zien. Dat laatste lukte, onderzoeken en medicatie worden opgestart en ik ben genoodzaakt om even te stoppen met de revalidatie, hopelijk geraak ik hier op termijn niet door ontmoedigd....
Eens medicatie op punt begin ik me stilaan beter te voelen...
Hopaaa weekendje Centerparcs. Met een all-in formule voor het ontbijt en diner, piece of cake toch... (wist ik toen nog veel dat dit zou uitdraaien tot echte stukjes cake)...
Eerste dag ging goed, zie mij maar eens zitten aan het ontbijt met een eitje met champignons en een kom fruit! Goed toch! Het duurde alleen niet lang... Aan het diner passeerde ik heel veel lekkers, ik nam toch een groot bord rauwkost maar de frietjes deden me de nek om... Natuurlijk dacht ik erna, het is toch al fout dus nam na het grote bord rauwkost een groot bord desserts (met dat wandelen en zwemmen had ik toch al wat verbrand, niet!? 🙄). De 2de dag verliep al niet veel beter. Zelfs tijdens het ontbijt ruilde ik het fruit in voor american pancakes met spek, karakter 0,0. Och ja het is 'vakantie' ik begin maandag wel terug, of nee dinsdag... Maandag ben ik nog op vakantie... (Geef toe dat maken de meeste zich toch altijd wijs, elk excuus is goed genoeg)...
Op naar een nieuwe week, vol nieuwe verleidingen, nieuwe motivaties en idiote anekdotes! Tot volgende week x
(Ow, kleine verduidelijking: de anti-depressiva nam ik voor neuropatische pijnen en veroorzaakte voor een heel groot deel de gewichtstoename. Ermee stoppen was een must maar nu moeten we op zoek naar alternatieven, vandaar de pijnopstoten).
Comments